کاروان

بازگشت !

شانه هایت را با خود میبردم

دو صخره پولادین را !

چه سبک بودند در کوله بار غمم

که با حس تو جاری میشدم

از آسمان کوه ...

آهسته بر سنگ ها و صخره ها

گام می زدم ...

دستانم خالی از دستان تو بود .

***

شنیدی بر دست کسی که می میرد

سنگی می گذارند ؟

سنگی سرد را مشت کردم

آتشفشانی گذشته ی آن بود ... !

***

آه کشیدم ... آه

بر تمامی بلندای کوه

که به بلندای تو نبود !

و بر قله ی حقیرش نیشخند زدم

وقتی که:

قله قلب تورا به یاد آوردم !

***

چه روزگار سختی می گذرد

بین ما ...

و برگشتن بدون حضورت

با وجود بودن تو ... !!

***

+ کبرا پورپیغمبر ( آذر ) ; ۱٠:٥٤ ‎ب.ظ ; ۱۳٩٠/٩/۱٩